در جزیره ای گمشده
این انشای زیبا که نوشته دوست عزیزم زهرا است
روایتی است از جزیره ای گمشده در وجود هر یک از ما
امیدوارم لذت ببرید
درختان سر به فلک کشیده راش ، ماسه ای ریز ساحل ،دریای آبی و صدف های گوناگون همه مانند نقاشی های کودکی خودم است .
همه را می شناسم در حالی که تا به حال به اینجا نیامده ام . اگر قلم تقدیر نبود من هرگز به این عالم ارواح نمی آمدم . قایقم غرق شد و به همان جایی که می خواستم آمدم .همه از غرق شدن قایق هایشان نا امید اند ، من با آن امید را یافتم . جایی برای فکر کردن به خودم و خدایم .
آرام آرام قدم زدن روی ماسه های ساحل را شروع کردم . هر چه که می رفتم رد پایم روی ماسه ها نمایان می شد . اما هربار موج دریا آنها را پاک می کرد و با قدم بعدی رد پا ها می آمدند . به جنگلی که آهسته آهسته به من نزدیک می شد رفتم . جنگل زیبا و بزرگ بود . هرچه به شاخ و برگ درختان نگاه می کردم حسی آشنا به نظرم می آمد .
کمی که به این جزیره نگاه می کنم خودم را در آن می یابم . درختان بزرگ و تنومد راش ، آرزو هایم است که روز به روز بزرگ تر و قوی تر می شوند .
ردپاهای روی ماسه ، کینه هایم از دیگران است ، که دریای پاک و بی کینه ، زشتی ها را از دل ساحل پاک می کند . دریا تمام تلاش خود را می کند که این کینه های مداوم را پاک کند اما این قدم ها که کینه های من است دوباره تکرار می شود و دریا خسته می شود و آهسته آهسته پایین می رود و مرا با کینه هایم تنها می گذارد .
صدف های روی صدف های ساحل دریا تجربه هایی است که به گشت زمان به دست آورده ام.
کمی که به این جزیره ی گم شده می نگرم افکار خود را در آن می یابم . سال هاست که به این جزیره ی زیبا سفر نکرده ام . نمی دانستم که اینقدر زیباست . گویی خودم ، در خودم ، در افکار خودم و در رویای خودم گم شده ام . کمی به این جزیره گمشده افکارتان فکر کنید واقعا زیباست .
درباره این سایت